บทที่ 7

สการ์เลตต์ดูสงบนิ่งยามหลับใหล

อเล็กซานเดอร์วางเธอลงบนเตียงอย่างแผ่วเบาแล้วแตะใบหน้าของเธอ มันร้อนเป็นไฟ

แม้จะอยู่ในสภาวะหมดสติ แต่สัญชาตญาณของสการ์เลตต์ก็ยังคงมองหาความสบาย

เช่นเดียวกับความอบอุ่นจากมือของอเล็กซานเดอร์

เธอขมวดคิ้วแล้วซบหน้าเข้ากับฝ่ามือของเขา พลางครางออกมาอย่างพึงพอใจ

ริมฝีปากของเธอสัมผัสกับมือของเขา ทำให้นัยน์ตาของเขาเข้มขึ้น

อเล็กซานเดอร์พยายามสะกดกลั้นความรู้สึกปั่นป่วนในใจ เขาจำใจดึงมือออกแม้ว่าสการ์เลตต์จะขัดขืน

เธอเป็นไข้ เขาควรจะโทรหาหมอ

อเล็กซานเดอร์เตือนตัวเอง แม้ว่าเขาจะไม่อยากทำลายช่วงเวลาอันเงียบสงบที่พวกเขามีร่วมกันเพียงสองต่อสอง

แต่ในที่สุดความเป็นห่วงก็ชนะ เขาลุกขึ้นยืนและโน้มตัวลงจูบหน้าผากของสการ์เลตต์

เธอดูเหมือนจะรับรู้ได้ ริมฝีปากของเธอเผยอออกเล็กน้อยขณะพึมพำชื่อหนึ่งออกมา

แม้จะแทบไม่ได้ยิน แต่อเล็กซานเดอร์ก็ได้ยิน

เธอกำลังเรียกชื่อ 'อเล็กซานเดอร์'

เธอกำลังฝันถึงเขาอยู่หรือ

แววตาของเขาขยายกว้างขึ้นชั่วครู่ก่อนจะกลับมาสงบนิ่งดังเดิม พร้อมรอยยิ้มเยาะเย้ยตัวเองที่มุมปาก

เขาอดสงสัยไม่ได้ว่าตนเป็นความฝันหรือฝันร้ายของเธอกันแน่

ไทเลอร์อยู่กับเด็กตอนที่อเล็กซานเดอร์เดินเข้ามา ไทเลอร์ดูมีท่าทีกังวลเล็กน้อยเมื่ออเล็กซานเดอร์พูดขึ้น "ไข้เธอสูงทีเดียว"

ไทเลอร์ตอบ "เหรอครับ โอเค เดี๋ยวผมไปดูเธอเอง คุณอยู่กับเทรซี่ได้ไหม"

สายตาทั้งสองคู่หันมามองเขา

เทรซี่ดูหวาดกลัว ส่วนอเล็กซานเดอร์ก็รำคาญอย่างเห็นได้ชัด

แต่ไทเลอร์ไม่สนใจพวกเขาทั้งคู่

ก่อนจะออกไป เขายังพูดทิ้งท้ายอย่างทะเล้นว่า "คุณคิงครับ พยายามทำตัวดีๆ หน่อยนะ อย่าทำให้เทรซี่กลัวล่ะ"

พูดตามตรง อเล็กซานเดอร์ไม่ได้สนใจที่จะเลี้ยงลูกของแฟนเก่าเลย แต่เทรซี่อายุแค่สามขวบ การทิ้งเธอไว้ในห้องคนเดียวมันอันตรายเกินไป

ถ้าเกิดอะไรขึ้นมา สการ์เลตต์คงไม่ใช่แค่นอนไม่หลับ แต่อาจจะเกลียดเขาไปเลย

เมื่อเข้าใจถึงผลได้ผลเสีย อเล็กซานเดอร์จึงยอมจำนนและนั่งลงแทนที่ไทเลอร์

เทรซี่จ้องมองเขา

แม้จะยังเล็ก แต่เธอก็มีรสนิยมความงามเป็นของตัวเอง ชายร่างสูงตรงหน้าหล่อมาก และเธอชอบแบบนั้น

แต่สีหน้าของเขาเคร่งขรึมเกินไป

เทรซี่คลานเข้ามา ดวงตาสีฟ้าของเธอเป็นประกายขณะพยายามทำตัวน่ารัก "คุณผู้ชายคะ คุณหล่อมากเลยค่ะ"

อเล็กซานเดอร์มองเธอ เทรซี่ยิ้มหวาน ดวงตาของเธอราวกับมหาสมุทรน้อยๆ

คำพูดนั้นฟังดูคุ้นๆ แม่ของเธอก็เคยพูดแบบเดียวกัน

ลูกไม้หล่นไม่ไกลต้นจริงๆ แม่ลูกคู่นี้ช่างเป็นเจ้าชู้ตัวน้อยเหมือนกัน

อเล็กซานเดอร์รู้สึกหงุดหงิดใจขึ้นมาวูบหนึ่ง

เมื่อเห็นว่าเขาไม่ตอบ เทรซี่จึงลองอีกครั้ง "คุณผู้ชายคะ คุณชอบแม่ของหนูไหมคะ"

คำถามนั้นฟังดูพิลึกนัก!

ใบหน้าของอเล็กซานเดอร์ยังคงเย็นชา "ไม่"

เทรซี่ลากเสียง 'โอ' ยาว แล้วพูดต่ออย่างจริงจัง "งั้นถ้าคุณไม่ชอบแม่ ก็ไม่ควรกอดแม่ของหนูสิคะ"

อเล็กซานเดอร์นึกถึงจูบเมื่อครู่ขึ้นมาทันที เขาจึงกระแอมเพื่อกลบเกลื่อนความรู้สึกแปลกๆ

เขาตัดสินใจที่จะไม่คุยกับเทรซี่อีกต่อไป และโทรหาไมค์ให้มาที่โรงพยาบาลเพื่อดูแลเด็ก

ไมค์ พนักงานผู้ภักดี ตอบรับทันที "ครับ คุณคิง ผมจะรีบไปเดี๋ยวนี้ครับ"

ความอยากรู้อยากเห็นลุกโชนอยู่ในอกของเขา!

เมื่อพลบค่ำมาเยือน ในที่สุดสการ์เลตต์ก็ตื่นขึ้น

ห้องมืดสนิท แต่เธอมองเห็นร่างของใครบางคนอยู่ข้างๆ ได้ลางๆ

ตามสัญชาตญาณ เธอพยายามจะลุกขึ้นนั่ง "เทรซี่?"

ไม่มีการตอบสนอง

เธอขยับตัวลุกขึ้นไม่ได้

แขนขาของเธออ่อนแรงและไม่ตอบสนอง ราวกับว่ามันไม่ได้อยู่ภายใต้การควบคุมของเธออีกต่อไป

สการ์เลตต์ถอนหายใจเบาๆ ในความมืด ร่างนั้นขยับเล็กน้อย และมืออันอบอุ่นก็เอื้อมมาแตะหน้าผากของเธอ

หัวใจของเธอเต้นรัว

แสงสุดท้ายของวันลับหายไป และห้องทั้งห้องก็จมดิ่งสู่ความมืดมิด

สการ์เลตต์หลับตาลง "อเล็กซานเดอร์"

เขาตอบรับด้วยเสียง "อืม" ในลำคอ

นับตั้งแต่ที่พวกเขากลับมาพบกันอีกครั้งที่บ้านตระกูลแบล็ก ทั้งสองก็เป็นไม้เบื่อไม้เมากันมาตลอด

ฝ่ายหนึ่งชิงชัง อีกฝ่ายหลีกเลี่ยง ช่วงเวลาแห่งความสงบเช่นนี้จึงรู้สึกหาได้ยากและล้ำค่ายิ่งนัก

จิตใจของสการ์เลตต์ล่องลอยกลับไปในอดีต ตอนที่พวกเขาเพิ่งเริ่มคบกัน

อเล็กซานเดอร์เป็นคนหน้าตาดี ชมรมของเขาจึงมักจะเรียกตัวไปร่วมกิจกรรมอยู่บ่อยครั้ง

มีครั้งหนึ่ง หลังสอบปลายภาคเสร็จ พวกเขาก็มีเวลาอยู่ด้วยกันเสียที แต่ชมรมก็ยังดึงดันที่จะลากตัวอเล็กซานเดอร์ไปจนได้

สการ์เลตต์ไม่อยากให้เขาไป เธอเกาะแขนเสื้อของเขาพลางหาข้ออ้างต่างๆ นานา

แม้หลังจากที่เขาจากไปแล้ว เธอก็ยังไม่ยอมแพ้ ส่งข้อความด่วนพิเศษไปหาเขาทางวอตส์แอปอย่างหัวเสีย

[อเล็กซานเดอร์ ฉันป่วย]

จากนั้นเธอก็โยนโทรศัพท์ทิ้งแล้วมุดเข้าไปใต้ผ้าห่มเพื่อจะนอน

เธอไม่คิดว่าอเล็กซานเดอร์จะกลับมา ในความงัวเงีย เธอรู้สึกได้ถึงมือของเขาที่วางอยู่บนหน้าผาก

สการ์เลตต์พึมพำ "ฉันป่วยจริงๆ นะ"

อเล็กซานเดอร์กลั้นหัวเราะเมื่อสัมผัสได้ว่าอุณหภูมิร่างกายของเธอปกติดีทุกอย่าง "ใช่ มีไข้นิดหน่อย"

วันนั้น อเล็กซานเดอร์ไม่ได้จากไปไหนอีก

สการ์เลตต์ได้ยินเขาคุยโทรศัพท์กับประธานชมรม น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความรักใคร่และตามใจ "ผมต้องดูแลเธอ"

สการ์เลตต์รีบหลับตาลง กลั้นน้ำตาไม่ให้ไหล

ตลอดหลายปีที่เลิกรากันไป เธอหลีกเลี่ยงที่จะหวนนึกถึงความหลัง

ในช่วงแรก เธอถูกทุกสิ่งถาโถมเข้าใส่จนแทบหายใจไม่ออก

แต่เมื่อใดก็ตามที่หลับตาลง เธอก็จะเห็นดวงตาแดงก่ำของอเล็กซานเดอร์ในครั้งสุดท้ายที่เจอกัน

เธอมักจะคิดว่าการได้พบเธอนั้นเป็นโชคร้ายของอเล็กซานเดอร์

สการ์เลตต์ถอนหายใจเบาๆ "ทำไมคุณไม่เปิดไฟล่ะคะ"

เธอหันศีรษะเล็กน้อย อเล็กซานเดอร์ก็ชักมือกลับราวกับถูกไฟฟ้าช็อต

ทันใดนั้นห้องก็สว่างขึ้น

สการ์เลตต์ฝืนตัวเองให้ลุกขึ้นนั่ง เธอเป็นห่วงและอยากจะไปดูเทรซี่ที่ห้องข้างๆ

อเล็กซานเดอร์มองเธออย่างเย็นชา

เธอเพิ่งจะไข้ลดและเห็นได้ชัดว่ายังไม่ได้พักผ่อนดีพอ ร่างกายทุกส่วนของเธอกรีดร้องด้วยความเหนื่อยล้าและปวดเมื่อย

แต่ถึงอย่างนั้น เธอก็ยังยืนกรานที่จะไปดูเด็กผู้หญิงคนนั้น

ทันทีที่เธอลุกขึ้นยืน เธอก็เซถลา อเล็กซานเดอร์จึงก้าวเข้าไปคว้าแขนเธอไว้ตามสัญชาตญาณ

กันไม่ให้เธอล้มลง

อเล็กซานเดอร์รู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาวูบหนึ่ง "คุณยังไม่หายดี"

สการ์เลตต์ส่ายหน้า "ฉันไม่เป็นไรค่ะ ขอบคุณ"

เอาแต่ขอบคุณเขาอยู่นั่นแหละ!

อเล็กซานเดอร์หัวเสียแต่ก็ไม่ได้ปล่อยมือ

เขารักษาระยะห่าง พยุงเธอไปดูเทรซี่

ไมค์กำลังเล่นอยู่กับเทรซี่

เขามีประสบการณ์ในการดูแลเด็กและได้นำของเล่นมาด้วย ทำให้เทรซี่เล่นอย่างมีความสุขเพลิดเพลิน

เทรซี่เห็นสการ์เลตต์ก่อนและดีใจมาก เธอทิ้งของเล่นแล้ววิ่งเข้ามาหา "หม่ามี้!"

สการ์เลตต์รีบห้ามเธอ "อย่าเข้ามานะลูก แม่ยังไม่หายดี"

เทรซี่หยุดชะงัก พลางทำหน้ามุ่ย

ไมค์รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย

ครั้งล่าสุดที่เขามา เทรซี่กำลังหลับอยู่ แม้เขาจะเคยคาดเดาถึงความสัมพันธ์ของคนทั้งสอง แต่เขาก็ปัดความคิดนั้นทิ้งไป

เพราะนี่เป็นครั้งแรกที่เขาเห็นอเล็กซานเดอร์เอาใจใส่ผู้หญิงคนไหนมากขนาดนี้

พอได้ยินเทรซี่เรียกเธอว่า "หม่ามี้" เขาก็ถึงกับประหลาดใจ

เขาหันไปมองและต้องตกตะลึงกับภาพที่เห็น

เจ้านายของเขา อเล็กซานเดอร์ กำลังยืนหน้าบึ้ง พยุงผู้หญิงที่เทรซี่เรียกว่า "หม่ามี้" อยู่

แม้จะแสดงท่าทีรำคาญอย่างเห็นได้ชัด แต่ก็เห็นได้ชัดเจนว่าเขาเป็นห่วง

ตั้งแต่เมื่อไหร่กันที่อเล็กซานเดอร์เคยทำอะไรแบบนี้

เขาใส่ใจมากกว่าที่แสดงออก